H Ιστορία της Formula 1: 1982-83: O πόλεμος των κινητήρων
Πανέμορφη, επιθετική κι επικίνδυνη η Φεράρι «126 C2» κατέστρεψε την καριέρα του Nτιντιέ Πιρονί. Oι Iταλοί περίμεναν την επιστροφή του Γάλλου για δύο ακόμη χρόνια, ώσπου απογοητεύτηκαν και τον ξέχασαν.
Ο τερματισμός του Αυστριακού Γκραν Πρι θα μείνει αξέχαστος σε όσους τον είδαν. Η Γουίλιαμς του Ρόσμπεργκ (6) ήταν δεύτερη έναντι της Λότους του ντε Άντζελις (11) με διαφορά μόλις 0,050 δλ.
Tις μέρες των Λότους «19» θυμήθηκε ο Tσάπμαν, βλέποντας τα χρυσόμαυρα «wing-cars» να
σαρώνουν το πρωτάθλημα του ?78. Tο δίδυμο των Σέκτερ-Bιλνέβ έφερε τον τελευταίο, ώς τώρα,
τίτλο στη Φεράρι με την εξαιρετική «312T4» την επόμενη χρονιά. Tα αυτοκίνητα του Oυίλιαμς
είχαν ήδη εξελιχθεί σε πρωταγωνιστές και το ?80 ο Φρανκ γιόρτασε το πρώτο τρόπαιο μαζί με
τον ιδιαίτερα μαχητικό ?λαν Tζόουνς. H κυριαρχία συνεχίστηκε και στη διοργάνωση που
ακολούθησε, όμως ο ψυχωμένος Πικέ κατάφερε με την Mπράμπαμ να πανηγυρίσει πρώτος την
τελευταία στιγμή. Στο επίπεδο της τεχνολογίας, ο κόσμος της Φ1 περίμενε τώρα μιαν
απάντηση σχετική με την κατασκευή των κινητήρων: «ατμοσφαιρικοί» ή τούρμπο;
Tο 1982, η ?λφα Ρομέο και η Λότους ακολούθησαν το δρόμο της Μακλάρεν εμφανίζοντας στις
πίστες πλαίσια από ανθρακονήματα. Για τους Ιταλούς η περίοδος του υπερτροφοδότη άρχισε
στις δοκιμές του Ιταλικού Γκραν Πρι. Στην Μπράμπαμ, τον Πικέ πλαισιώνει ο Πατρέζε και
ελπίζουν στον τετρακύλινδρο τούρμπο της BMW, που θα κάνει την ομάδα ακόμη ισχυρότερη. Ο
Ρόσμπεργκ οδήγησε για την Oυίλιαμς τη νέα «FW-08», πράγμα που δε θα κάνει ο Ρόιτμαν. Ο
Αργεντινός αποσύρθηκε νωρίς στις φυτείες του, αποφασισμένος να μην οδηγήσει ξανά. Ο Μισέλ
Τετί επιμελήθηκε το πλαίσιο της Ρενό «RE-30», ενώ στη Φεράρι ήξεραν πως έχουν το καλύτερο
μονοθέσιο. Η συνεργασία Φοργκιέρι και Ποστλεθγουέϊτ έκανε την «126 C2» πολύ δυνατή και
γρήγορη, αν και δύσκολη στην πίστα. Ο διπλός στροβιλοσυμπιεστής ΚΚΚ του κινητήρα της
Φεράρι καθιστούσε το σύνολο τόσο αξιόπιστο, που οι Πιρονί και Βιλνέβ δε σκέπτονταν τίποτε
άλλο λιγότερο από το πρωτάθλημα. H επιστροφή του Λάουντα στις πίστες με Mακλάρεν
αναταράσσει τον κόσμο της Φ1. «Tι θέλει τώρα ο Νίκι, στην εποχή του τούρμπο και των ινών
άνθρακα, ύστερα από τρία χρόνια και με ένα μοτέρ (Kόσγουερθ) που έχει να το χειριστεί από
το?1972;»
Η περίοδος ξεκίνησε στο Κιαλάμι, όπου ο Πικέ με λάθη δεν έδειξε να έχει προσαρμοσθεί στην
τεχνική οδήγησης των αυτοκινήτων τούρμπο. Ο Προστ με το Pενό κέρδισε άξια, παρά το χρόνο
που έχασε από ένα σκασμένο λάστιχο. Στη Bραζιλία, ο Ρόσμπεργκ ήταν ένας από εκείνους που
φώναζαν διαμαρτυρόμενοι: «Δώστε από τώρα το πρωτάθλημα στον Γάλλο για να γυρίσουμε σπίτια
μας». Bλέπετε, έχασε τη δεύτερη θέση του αγώνα, όταν το βάρος της Oυίλιαμς βρέθηκε
αντικανονικό. Aντίστοιχη ήταν η ζημιά και για τον Πικέ που στερήθηκε τη νίκη για τον ίδιο
λόγο. Μετά τις εξελίξεις αυτές, οι εννέα βαθμοί κατέληξαν στον Προστ.
Ο Λάουντα στο Λονγκ Μπιτς έπεισε τους πάντες ότι είναι γεννημένος νικητής. Με όπλο την
εμπειρία του, άφησε τον Nτε Τσέζαρις, που είχε σημειώσει τον απόλυτο χρόνο στις δοκιμές
με την ?λφα Ρομέο, να προηγηθεί στην αρχή. Μετά το αναμενόμενο λάθος του Ιταλού ανέλαβε
την αρχηγία και είδε πρώτος την καρό σημαία. Oι θεατές δεν μπορούσαν παρά να ομολογήσουν:
«Ναι... Αυτός είναι ο Νίκι που ξέρουμε». Οι ομάδες της FOCA προτίμησαν την αποχή από τον
αγώνα της Ίμολα, στην εκκίνηση της οποίας παρατάχθηκαν 14 αυτοκίνητα. Οι τεχνικοί της
Φεράρι θα θυμούνται για χρόνια την αγωνία που πέρασαν εκείνη την ημέρα, βλέποντας τους
οδηγούς τους να ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για τη νίκη. Ο κίνδυνος να τελειώσουν
τα καύσιμα ήταν ορατός, αλλά αγνοώντας τον, ο Πιρονί προσπέρασε τον Βιλνέβ στον τελευταίο
γύρο και τερμάτισε πρώτος. Ο Καναδός πιστεύοντας ότι θα έπρεπε να έχει πλεονέκτημα στην
ομάδα έναντι του συναδέλφου του, ανέβηκε πικραμένος και κατηφής στο βάθρο.
Δηλητήριο πρόσφερε η θεά Τύχη στον κόσμο της Φ1, κατά τη διάρκεια των επίσημων δοκιμών
στην πίστα του Ζόλντερ: Ο Ζιλ Βιλνέβ είναι νεκρός. Το κόκπιτ της «126 C2» δεν άντεξε τη
βίαιη πρόσκρουση στο στηθαίο μετά την επαφή των τροχών της Φεράρι με εκείνους της Μαρτς
του Μας. Ο πιλότος εκτινάχθηκε στην άσφαλτο, βρίσκοντας ακαριαίο θάνατο. Πολλά χρόνια
αργότερα ο Oυάτσον δήλωσε πως δε θέλει να θυμάται πώς κέρδισε εκείνη την ημέρα. Στο
Mονακό, η βροχή που άρχισε να πέφτει μετά τον 74ο γύρο, ήταν υπεύθυνη για την απίστευτη
τροπή που πήρε ο αγώνας. Το τέλος βρήκε τον Πατρέζε με την Μπράμπαμ-Κόσγουερθ νικητή.
Oύτε ο ίδιος δεν πίστευε πως κέρδισε τον πρώτο του αγώνα ύστερα από προσπάθειες 4 ετών.
Στην κακοσχεδιασμένη και απαράδεκτου οδοστρώματος πίστα στους δρόμους του Ντιτρόιτ, ο
Oυάτσον πήρε τη νίκη και τοποθετήθηκε επικεφαλής στη βαθμολογία. Ο θάνατος χτύπησε για
δεύτερη φορά τη διοργάνωση, όταν στο σιρκουί «Gilles Villeneuve» του Καναδά ο νεαρός
Παλέτι έπεσε στην εκκίνηση πάνω στη σταματημένη Φεράρι του Πιρονί. Ο οδηγός της Οζέλα
προδόθηκε από το κακό μονοθέσιο, που έπρεπε να έχει μεγαλύτερη αντοχή στις συγκεκριμένες
συνθήκες του ατυχήματος, χάνοντας τη μάχη με τη ζωή ύστερα από λίγες ώρες. Στα
αξιοσημείωτα της αναμέτρησης, η πρώτη νίκη του κινητήρα BMW στην Μπράμπαμ «ΒΤ 50» του
Πικέ. Ο Αρνού είχε ένα θεαματικό ατύχημα στο Ζάντβουρτ, όταν επιβραδύνοντας για τη στροφή
«Ταρζάν» έφυγε ο εμπρός αριστερός τροχός της Ρενό. Ο Πιρονί προηγήθηκε από τον 5ο γύρο,
φθάνοντας στο τέλος στη νίκη. Οι υπεύθυνοι της Φεράρι και οι φίλοι των αγώνων έλαβαν έτσι
από τον Γάλλο το μήνυμα πως αυτός ήταν ο επικείμενος πρωταθλητής, καθώς η σταθερότητά του
το εγγυόταν. Τις αντιρρήσεις του προέβαλε ο Λάουντα στο Μπραντς-Χατς νικώντας την
αναμέτρηση με τη Μακλάρεν. Πίσω του όμως τερμάτισε ο Γάλλος, ακολουθούμενος από την άλλη
Φεράρι με τον Πατρίκ Tαμπέ.
Στο Πολ Pικάρ οι δύο Μπράμπαμ-BMW, που προηγήθηκαν, προδόθηκαν από τον 4κύλινδρο τούρμπο
και εγκατέλειψαν. Τη συνέχεια ανέλαβαν τα Ρενό και ο Αρνού είδε πρώτος τη σημαία ύστερα
από καιρό, αφού φρόντισε να μην υπακούσει στην εντολή που του ζητούσε να υποχωρήσει
έναντι του Προστ. Ο Πιρονί με 4 ακόμη βαθμούς στο ενεργητικό του, αποσπάστηκε στην
κατάταξη του πρωταθλήματος. Η μοίρα όμως του επιφύλασσε στο Χοκενχάιμ την πιο άδικη
αποχώρηση. Τα πόδια του συνεθλίβησαν όταν το κόκπιτ της «126 C2» δεν μπόρεσε να τον
προφυλάξει από την πρόσκρουση στο στηθαίο. Το ατύχημα έμοιαζε με εκείνο του μεγάλου
Καναδού: Οι τροχοί της Φεράρι ήρθαν σε επαφή με τη Ρενό του Προστ, κατά τη διάρκεια των
δοκιμών. Η νίκη του Πατρίκ Ταμπέ με το δεύτερο μονοθέσιο ήταν μια ένεση στο ηθικό της
Φεράρι σε ένα χώρο «μόνο για άνδρες».
Στην Aυστρία, το αφεντικό της Λότους πετούσε το καπέλο του στον αέρα κι ήταν από τους
λίγους που κατάλαβαν ποιος είχε κερδίσει το Γκραν Πρι. Είχε να δει το αυτοκίνητό του στην
πρώτη θέση από το «χρυσό» ?78 και τώρα ο Nτε ?ντζελις περνούσε τη γραμμή του τερματισμού
προ της Oυίλιαμς του Ρόσμπεργκ. Η διαφορά ήταν τόσο μικρή που τα χρονόμετρα μπερδεύτηκαν
κι ώς σήμερα υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες, όσον αφορά το πόση ακριβώς ήταν. Τα μάτια του
Κόλιν Τσάπμαν δεν αντίκρισαν ξανά τη νίκη. Μισό γύρο πριν από το τέλος του αγώνα στην
Ντιζόν- Πρενουά η «FW-08» του Κέκε Ρόσμπεργκ προσπερνά τον Προστ και κατακτά το πρώτο της
δάφνινο στεφάνι. Με τα δύο τελευταία επιτυχημένα αποτελέσματα ο γεμάτος πάθος μέσα στην
πίστα Φινλανδός περνάει πρώτος στη βαθμολογία για τον τίτλο των οδηγών.
Ο Προστ έχασε τις ελπίδες του για το πρωτάθλημα στη Μόντσα, όταν αναγκάστηκε να αποσυρθεί
από την κορυφή με βλάβη στον κινητήρα. Ο Αρνού νίκησε και οι Φεράρι τερμάτισαν πίσω του,
με τον Αντρέτι να ανεβαίνει στο βάθρο των νικητών, καθώς είχε αναλάβει να βοηθήσει την
ομάδα στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις. Μοναδική ελπίδα του Oυάτσον για να κερδίσει το
στέμμα, ήταν να επικρατήσει στο Λας Βέγκας με τον Φινλανδό να μη βρίσκεται μέσα στους
βαθμούς. Οι αλλεπάλληλες εγκαταλείψεις της Μακλάρεν του είχαν κοστίσει ακριβά στη
διεκδίκηση του τίτλου. Στην, κατ? ευφημισμό, πίστα έλαμψε το άστρο του Μικέλε Αλμπορέτο,
που πήρε με την Τίρελ «011» την πρώτη του νίκη. Ο Ιρλανδός τέλειωσε τον αγώνα δεύτερος
και ο Ρόσμπεργκ με μόλις μια νίκη, όπως άλλοτε ο Μάικ Χόθορν, κατέκτησε έναν τίτλο για
τον οποίο χύθηκε αίμα. Ο κινητήρας Kόσγουερθ στάθηκε αξιοπρεπώς έναντι των κινητήρων με
τούρμπο, καταφέρνοντας να αναδείξει και τον πρωταθλητή.
Ένδεκα οδηγοί ανέβηκαν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε μια συγκλονιστική σε εξέλιξη
περίοδο, που θύμισε σε πολλούς το ηρωικό 1958. Ο Φινλανδός θριαμβευτής θα έπρεπε τα
επόμενα χρόνια να αποδείξει αν η προσωπικότητά του είχε τα στοιχεία του πρωταθλητή. Ο
ίδιος έλεγε τους επόμενους μήνες στο περιβάλλον του πως πραγματικός νικητής ήταν ο
Πιρονί. Η ατυχία των οδηγών της Φεράρι ήταν χωρίς προηγούμενο, αφού το σασί της «126 C2»
αποδείχθηκε ιδιαίτερα επικίνδυνο. Ο θάνατος ως απρόσκλητος επισκέπτης κτύπησε τη
Σκουντερία ουσιαστικά δύο φορές, αφού ο Πιρονί δεν μπόρεσε ποτέ να επανέλθει στις πίστες
και πέντε χρόνια αργότερα σκοτώθηκε σε αγώνα ταχυπλόων. Ο τίτλος των κατασκευαστών ήταν,
για την ομάδα των δύο χαμένων πρωταθλητών, μικρή παρηγοριά. Για τη Λιζιέ, που σε εποχές
πραγματικών αλλαγών προτίμησε τον αναχρονιστικό V12 της Ματρά, ήταν φυσιολογικά μια κακή
χρονιά.
ΛΕΖΑΝΤΕΣ:
1.
Ο Ρούντι Καρατσιόλα, ενθυμούμενος το παρελθόν και προβλέποντας το μέλλον, έλεγε στους
φίλους του λίγους μήνες πριν πεθάνει: «Η ζωή στους αγώνες είναι ένας δράκος που καταπίνει
τους ανθρώπους γρήγορα. Μόνο όσοι διακινδυνεύουν τα πάντα μπορούν να ελπίζουν σε
επιτυχία». Τα λόγια του επαληθεύτηκαν δυστυχώς αρκετές φορές και η απώλεια του Βιλνέβ
σκόρπισε στη Φεράρι πίκρα ανάλογη με εκείνες των Ασκάρι, φον Τριπς.
2.
Ο τερματισμός του Αυστριακού Γκραν Πρι θα μείνει αξέχαστος σε όσους τον είδαν. Η
Γουίλιαμς του Ρόσμπεργκ (6) ήταν δεύτερη έναντι της Λότους του ντε ?ντζελις (11) με
διαφορά μόλις 0,050 δλ.
3.
Πανέμορφη, επιθετική κι επικίνδυνη η Φεράρι «126 C2» κατέστρεψε την καριέρα του Nτιντιέ
Πιρονί. Oι Iταλοί περίμεναν την επιστροφή του Γάλλου για δύο ακόμη χρόνια, ώσπου
απογοητεύτηκαν και τον ξέχασαν.
Tο 1983 η διοίκηση του Σπορ αποφάσισε να απαγορεύσει οριστικά τα συρόμενα «skirts» και με
την επιβολή επίπεδης ποδιάς στο κάτω μέρος των αυτοκινήτων, κατάργησε ουσιαστικά τη
δυνατότητα στους σχεδιαστές για τη δημιουργία του φαινομένου «ground effect». Έτσι, τα
σχέδια του Oυίλιαμς για το εξάτροχο μονοθέσιο μπήκαν στο συρτάρι, και στην ομάδα ήρθε ο
Ζακ Λαφίτ από την Κόσγουερθ οι «πελάτες» έφευγαν, παρά την παρουσίαση της βελτιωμένης
έκδοσης «DFY» των 540 ίππων. Στη Μακλάρεν περίμεναν τον Πόρσε τούρμπο, οι Oυίλιαμς θα
φορούσαν ανάλογο εξακύλινδρο κινητήρα της Χόντα και στις Λότους «93Τ» του εκλιπόντος
Τσάπμαν θα τοποθετηθεί ο γνωστός Ρενό. Οι εμπρός αεροτομές των μονοθεσίων προσέφεραν τώρα
δυνατότητες καλύτερης πρόσφυσης και ο Mάρεϊ παρουσιάζει το εντυπωσιακό «ΒΤ 52». Οι θεατές
θα είχαν την ευκαιρία να δουν και τις αρκετές διαφορετικές προτάσεις για την πίσω πτέρυγα
που εφαρμόστηκαν στις βολίδες. Θα έβλεπαν ακόμη και την επιστροφή του Τζόουνς, που
οδήγησε για λίγο τις Έροους. Στη Φεράρι πήγε ο Αρνού και τη θέση του στη Ρενό πήρε ο Έντι
Τσίβερ. Η Λιζιέ «JS 23» ξάφνιασε με το, σε σχήμα πούρου, αυτοκίνητό της και ο Mπράιαν
Χαρτ προμήθευε με τον κινητήρα του τις μικρές ομάδες. Η τεχνολογία είχε διαβεί το κατώφλι
της εποχής των ανθρακονημάτων και στους κινητήρες τούρμπο μπορούσαν να δοκιμαστούν ένα
σωρό πράγματα που θα τους έκαναν καλύτερους.
Στον πρώτο αγώνα του πρωταθλήματος, στη Bραζιλία, το βάπτισμα του πυρός για τη νέα
Μπράμπαμ ήταν νικηφόρο. Για τους ατμοσφαιρικούς κινητήρες έμεινε μόνο η ταχύτερη επίδοση
των δοκιμών από τον Ρόσμπεργκ. Διπλή νίκη περίμενε όμως τους Kόσγουερθ στο Λογκ Μπιτς,
όπου κέρδισαν οι Μακλάρεν, με πρώτο τον Oυάτσον. Βοήθησε σε αυτό η μορφή της πίστας που
αδικούσε τους υπερτροφοδότες. Ο μόνος τούρμπο που τερμάτισε μέσα στους βαθμούς ήταν
εκείνος της Φεράρι του Αρνού. Η πρώτη εμφάνιση του μοτέρ της Χόντα έγινε στον «Αγώνα των
Πρωταθλητών», στο πλαίσιο μιας Σπίριτ.
Η σειρά των Ρενό ήρθε στη Γαλλία, όταν ο Προστ κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια της κούρσας,
βοηθούμενος και από τη λάθος επιλογή ελαστικών στο μονοθέσιο του Πικέ κατά τον
ανεφοδιασμό. Στο σιρκουί «Ντίνο Φεράρι» ακόμη ένας μνηστήρας για τον τίτλο μπήκε στο
παιχνίδι, μετά το θρίαμβο της Σκουντερία με τον Ταμπέ. Στον αγώνα, ο Πατρέζε έχασε τον
έλεγχο της Μπράμπαμ στη στροφή «Τόσα» και από τύχη γλύτωσε σοβαρό τραυματισμό. Η απώλεια
της ώς τότε νίκης, κατόπιν αυτού, πέρασε στα δευτερεύοντα γεγονότα της ημέρας. Ο
πρωταθλητής μοτοσικλέτας Τζόνι Τσεκότο δοκίμαζε εκείνη την εποχή την τύχη του στα Γκραν
Πρι, όπως παλαιότερα οι Χέιλγουντ και Σέρτις.
Ένα ψηλό δένδρο βοήθησε τον πρωταθλητή Ρόσμπεργκ να κάνει μια θαυμάσια εκκίνηση στο
βρεγμένο οδόστρωμα του Μονακό. Το δένδρο είχε φροντίσει να κρατήσει στεγνή την άσφαλτο
γύρω από την Oυίλιαμς κι έτσι δε χάθηκε καθόλου χρόνος την κρίσιμη στιγμή. Σε μεγάλη
έμπνευση ο Φινλανδός ξεκίνησε την προσπάθειά του με φαλακρά λάστιχα, όταν όλοι οι άλλοι
φρόντισαν να τα αλλάξουν για να αντιμετωπίσουν τη βροχή. Εκείνη όμως δεν κράτησε πολύ και
όταν η πίστα άρχισε να στεγνώνει ο διορατικός Κέκε έφθασε στη δεύτερη νίκη του. Για πρώτη
φορά στην αγωνιστική τους ιστορία τα Μακλάρεν δεν μπόρεσαν να προκριθούν, λόγω κακών
ρυθμίσεων σε ακατάλληλη ώρα. Ο Προστ κερδίζει τη νέα διαδρομή στο Σπα, που ήταν ένα μικρό
τμήμα του παλιού σιρκουί και είχε περάσει στην ιδιοκτησία του Τζάκι Ιξ, παρά την
αντίσταση του Πικέ, ώσπου να σπάσει κάποιο γρανάζι των ταχυτήτων και την καλή απόδοση της
Α. Ρομέο V8 του ντε Τσέζαρις.
Η πρωτόγνωρη εικόνα ενός οδηγού να κτυπά το αυτοκίνητό του, επειδή ο κινητήρας του δε
λειτούργησε την ώρα της εκκίνησης, θα μπορούσε να είναι τραγική, αν ο αλυτάρχης δε
διέκοπτε τη διαδικασία στο Ντιτρόιτ, μόλις αντιλήφθηκε το γεγονός. Δράστης ήταν ο ενίοτε
επιπόλαιος ντε Τσέζαρις. Ένα τέχνασμα της Μπράμπαμ που έκανε τον ανταγωνισμό να πιστεύει
ότι ο Πικέ θα σταματούσε για ανεφοδιασμό, θα έδινε τη νίκη στον Βραζιλιάνο, αν δεν είχε
ένα κλατάρισμα στο τέλος. Ο επερχόμενος Αλμπορέτο είδε πρώτος την καρό σημαία και ο Τίρελ
πανηγύρισε το δάφνινο στεφάνι για τελευταία φορά. Ακόμη ένας εραστής του τίτλου, ο Pενέ
Aρνού έκανε γνωστές τις προθέσεις του στον Καναδά, κερδίζοντας για δεύτερη φορά με τη
Φεράρι. Ο Γάλλος απειλήθηκε μόνο από τον Πατρέζε, που για περισσότερο από μια ώρα τον
καταδίωξε, ώσπου να σπάσει το κιβώτιο ταχυτήτων της Μπράμπαμ.
Οι Φεράρι εμφανίστηκαν στο Σίλβερστοουν με πλαίσια από ανθρακονήματα και στις δοκιμές
ήταν ταχύτερες όλων. Στον αγώνα όμως τα ελαστικά της Γκουντγίαρ δεν απέδωσαν τα
αναμενόμενα, με αποτέλεσμα τα αυτοκίνητα να χάσουν την επαφή με την κορυφή. Ο προνοητικός
Προστ φόρεσε σκληρότερη σύνθεση στους αριστερούς τροχούς του, γνωρίζοντας την
ιδιαιτερότητα της πίστας. Η νίκη τον απομάκρυνε από τους διώκτες του κατά έξι βαθμούς. Ο
κινητήρας του δεν είχε την ίδια δύναμη στο Χοκενχάιμ, όπου επικράτησαν οι Φεράρι, παρά το
γεγονός πως ο Ταμπέ εγκατέλειψε τελικά με βλάβη. Η πρώτη θέση σιγουρεύτηκε τρεις γύρους
πριν από τη λήξη, όταν ο τούρμπο του συνεχώς επιτιθέμενου Πικέ πήρε φωτιά και
αχρηστεύθηκε. Η A. Ρομέο «183 Τ» του ντε Τσέζαρις τερμάτισε δεύτερη πίσω από τον Αρνού,
αποτέλεσμα που για τις δύο ιταλικές ομάδες είχε να σημειωθεί από το Γερμανικό του ?51 με
τους Ασκάρι και Φάντζιο.
Μάχη έγινε στην Αυστρία, στην οποία ενεπλάκησαν όλοι οι διεκδικητές του στέμματος: Ταμπέ,
Αρνού, Πικέ και Προστ. Η Φεράρι του πρώτου είχε επιτύχει τον ταχύτερο γύρο στη γραμμή
εκκίνησης, πράγμα που για τη Σκουντερία συνέβαινε για εκατοστή φορά. Ο Ταμπέ έχασε χρόνο
βρίσκοντας μπροστά του μια αργότερη Λιζιέ, ο Πικέ ακούγοντας τον υπερσυμπιεστή να
υποφέρει προτίμησε να μειώσει το ρυθμό του για να διασώσει κάποιους βαθμούς. Ο Αρνού
στερήθηκε τη νίκη, χάνοντας λίγο πριν από το τέλος την τέταρτη σχέση από το κιβώτιο
ταχυτήτων και ο Προστ ανοίγοντας τη σαμπάνια έβλεπε καθαρότερα τον προδιαγραφόμενο τίτλο.
Ο Γάλλος πίεσε πολύ τον Πικέ στο Ζάντβουρτ, προκειμένου να του ανοίξει το δρόμο για τη
δεύτερη θέση. Ένα λάθος, που δεν ήξερε τότε πόσο πολύ θα του κόστιζε, τον ανάγκασε στον
41ο γύρο να φύγει από τον αγώνα μετά από έξοδο στη στροφή «Ταρζάν». Μαζί του παρέσυρε και
τον Βραζιλιάνο, αφήνοντας την άσφαλτο ελεύθερη στις Φεράρι.
Η BMW είχε νέους κινητήρες για τα Μπράμπαμ και ο Mάρεϊ παρουσίασε τις «ΒΤ 52Β»
αναβαθμισμένες στην Ιταλία. Τα αυτοκίνητα του Έκλεστον έπρεπε οπωσδήποτε να νικήσουν και
ξέφυγαν από την αρχή. Ο κινητήρας του Πατρέζε μπορεί να έσπασε, εκείνος όμως του Πικέ
ήταν ασυναγώνιστος. Ο Βραζιλιάνος κέρδισε, ενώ ο Προστ εγκατέλειψε με μηχανικά
προβλήματα. Ο εξακύλινδρος τούρμπο της Πόρσε έκανε το δεύτερο αγώνα του στο σώμα της
Μακλάρεν και η υπόθεση του τίτλου παρέμενε ανοικτή. Ο Νέλσον επανέλαβε την επιτυχία του
στο Μπραντς-Χατς, όπου ο Ταμπέ αποσύρθηκε νωρίς, χάνοντας τις λιγοστές ελπίδες που του
είχαν απομείνει για την τελική επικράτηση. Η δεύτερη θέση δε στερούσε ακόμη καμιά
φιλοδοξία από τον Προστ και το Τόλεμαν-Χαρτ τερματίζει για τρίτη συνεχή φορά μέσα στους
βαθμούς.
Η ώρα της αλήθειας ήρθε στο Κιαλάμι, όπου η αγωνιστική περίοδος έφθανε στο τέλος της.
Εκεί ο Γουίλιαμς παρουσίασε τα νέα του μονοθέσια, τις «FW-09» με τον εξακύλινδρο κινητήρα
της Χόντα. Ο Αρνού έχασε κάθε πιθανότητα, όταν ο κινητήρας της Φεράρι αρνήθηκε να ζήσει
περισσότερους από 9 γύρους. Στη Ρενό είχαν φέρει μαζί τους και δημοσιογράφους για να
γιορτάσουν τα επινίκια, όμως οι ανταποκρίσεις τους έφτασαν στην πατρίδα με την είδηση πως
«ο τίτλος χάθηκε»: Ο Προστ είχε εγκαταλείψει με μηχανικό πρόβλημα και ο Πικέ δε
χρειάστηκε καν να νικήσει για να στεφθεί πρωταθλητής. Η τρίτη θέση του αρκούσε και τη
διατήρησε, επιτρέποντας στους Πατρέζε και ντε Τσέζαρις να προσπεράσουν. Ο κόσμος της Φ1
είχε να δει δύο Ιταλούς να τερματίζουν πρώτοι από το Ελβετικό του ?53, όταν οι Ασκάρι και
Φαρίνα έδιναν τις δικές τους μάχες.
Συναρπαστική ήταν εκείνη η διοργάνωση, αφού για το έπαθλο ανταγωνίσθηκαν τέσσερις οδηγοί
και τρεις ομάδες. Στη Ρενό έχασαν τη μεγαλύτερη ευκαιρία για τον τίτλο και το λάθος τους
ήταν ο εφησυχασμός πως δε θα ξεπερασθούν. Δεν υπολόγισαν ότι θα μπορούσε κάποιος από τους
αντιπάλους τους να βελτιωθεί σε σύντομο χρόνο. Αυτός ο κάποιος ήταν η ομάδα της Μπράμπαμ,
που με δημιουργό τον Mάρεϊ και εκτελεστή τον Πικέ επικράτησαν ακριβώς στο τέλος. Ο
Έκλεστον δεν είχε ξανά την ευκαιρία να γιορτάσει ένα πρωτάθλημα, όπως τέτοια δεν είχαν ως
τώρα (Αύγουστος 1999) οι φίλοι της Φεράρι. Εκείνη τη χρονιά οι Ιταλοί κατέκτησαν το
τελευταίο τους τρόπαιο κατασκευαστών, χάρις στους πανίσχυρους κινητήρες που παρουσίασαν
στις πίστες. Σε αστέρες της περιόδου αναδείχθηκαν οι Αλμπορέτο και Μάνσελ, ενώ από τους
οδηγούς που χρησιμοποίησαν τους ασθενέστερους ατμοσφαιρικούς κινητήρες έλαμψε ο Κέκε
Ρόσμπεργκ.